Kryzys nauk europejskich a transcendentalna fenomenologia

Kryzys nauk europejskich a transcendentalna fenomenologia to ostatnie duże dzieło Husserla, które może być traktowane jako rodzaj „ostatniego słowa” filozofa. Sposób, w jaki Husserl prezentuje w nim swoją filozoficzną wizję, różni się nieco do tego, co możemy znaleźć w jego wcześniejszych pracach. Znajdujemy tu chociażby dużo większą świadomość faktu, iż transcendentalna fenomenologia Husserla integralnie przynależy do tradycji filozoficznej zwanej idealizmem niemieckim, zaś sposób wykładu, który stosuje, odbiega miejscami od suchego stylu jego wcześniejszych książek – Husserl posługuje się tu metaforami i grami słownymi charakterystycznymi raczej dla pism Heideggera. Jeśli chodzi o filozoficzną zawartość książki, to Husserl zaczyna od próby wyjaśnienia konstytucji naukowego obrazu świata, charakterystycznego dla „nowoczesnego europejskiego człowieczeństwa”, dochodzi zaś ostatecznie do skomplikowanych analiz genezy i wewnętrznej logiki zwrotu transcendentalnego, w szczególności zaś właściwego charakteru i roli redukcji fenomenologicznej. Centralną rolę w tych analizach pełni pojęcie świata życia codziennego (Lebenswelt), które stało się niezwykle inspirujące dla prądów fenomenologicznych rozwijanych po drugiej wojnie światowej.